Erik keek uit het raam. Vaak zette hij de projectie af, om energie te
besparen, of om gewoon naar de raffinaderijen te kijken, met hun
onoverzichtelijke kluwen van buizen en uitsteeksels. Mira, Erik's vrouw
die vier jaar eerder overleden was, keek niet graag naar de fabrieken.
Mira was gestorven aan één van die nieuwe ziektes, Auto Immune Overdrive Syndrome. Haar eigen auto-immuun systeem had haar van binnenuit uitgehold, leeggevreten. Niemand wou het met zoveel woorden zeggen, maar statistieken verraadden dat zo dicht bij een raffinaderij leven je kansen op AIOS vertienvoudigden. Erik miste haar, maar niet meer zo hard als vroeger. De pillen deden hun werk.
Ergens in aan de achterkant van zijn schedel - of zo voelde het toch - begon het zachtjes te piepen. dat wou zeggen dat hij nog vijf minuten had voor zijn zuurstofversterkers uitgeput waren.
Werktuiglijk liep hij naar de kast en viste een nieuwe flacon uit de gezinsverpakking - 5 kleintjes bij tien grote! Een zachte druk op de uitgeholde spier onder zijn rechteroor opende het compartiment, de oude flacon eruit, de nieuwe erin. De unit trilde zachtjes kirrend om aan te geven dat de flacon geaccepteerd was.
Hij wierp de lege flacon in de richting van de recyclage-unit, maar miste. De flacon kwam terecht op een grote stapel andere flacons, flesjes, tubes, doosjes, ... de meeste lang voorbij hun recyclage-moment.
Hij keek weer naar buiten, naar de vlamman bovenop de torenhoge schouwen, naar de ongedefinieerde stoom die hier en daar ontsnapte uit het grote monster dat de zon op zijn huis blokkeerde.En maar goed. Vrienden van Erik - misschien beter "kennissen" - hadden hun huis moeten voorzien van bijzonder dure zonneschermen omdat de combiantie van hogere temperaturen met het door de geo-engineering versterkte zonnestralen letterlijk de bakstenen deden smelten. Niet letterlijk, natuurlijk, maar de combinatie van hoge temperaturen activeerde stoffen die neersloegen op de stenen, die het deden voorkomen alsofde stenen smolten.
Erik's bedrijf had met plezier de schermen geleverd en geplaatst. "Erik's bedrijf". Dat was toch wat zijn baas bleef herhalen. Dat het bedrijf evengoed van hem was. En dat hij ervoor moest zorgen zoals hij voor zijn kinderen die hij niet had moest zorgen. En dat voor kinderen zorgen niet stopte om vijf uur 's avonds.
Erik deed de boekhouding van het bedrijf. Samen met nog zevenenveertig andere boekhouders legden ze de driedubbele boekhouding - één voor de staat, één voor de aandeelhouders, één voor de directie - aan en zorgden ze samen met de juridische departementen voor de juiste stromen naar de juiste boekhouding - weinig naar de eerste, een beetje naar de tweede, al de rest naar de derde.
Zo kwamen de schermen van zijn kennissen uitsluitend in de laatste boekhouding, de diepzwarte.
Na vijftien jaar trouwe dienst had hij de kans gekregen dit huis te kopen, compleet met projectieramen, die desgewenste idyllische taferelen van eilanden die allang door de oceaan waren opgeslokt, op de ramen projecteerden.
Erik zette ze tegenwoordig vaker uit dan aan. De pillen maakten dat het hem toch niet kon schelen, stiekem hoopte hij bijna op AIOS, en bovendien slorpten die projectors - de eerste generatie - onnoemelijk veel energie.
Erik had die dag een dag vrijaf. Zijn broer - die in een unit leefde ter grootte van vier doodskisten, net genoeg ruimte voor een bed met ingebouwde douche - had hem uitgenodigd voor een concert in de voorwijken. Erik kwam niet graag in de voorwijken. De ene helft werd om de vijf zes jaar overstroomd met het toxische slib van de nabij Herald-rivier, de andere helft kreeg elke dag te maken met blauwe neerslag, onder andere van de raffinaderijen - Erik's huis lag langs de juiste kant, windopwaarts. Zijn ademunit zou weer overuren maken, maar hij wou de groep, waar hij in zijn jeugd enorme fan van geweest was, nog één keer zien. Uit nostalgie.
Zander had gebeld dat hij een half uur later kwam, zijn neuro-dokter had een gaatje in zijn drukke agenda gevonden, en Zander's synapsen moesten nodig gespoeld worden.
En dus keek Erik naar buiten.
Mira was gestorven aan één van die nieuwe ziektes, Auto Immune Overdrive Syndrome. Haar eigen auto-immuun systeem had haar van binnenuit uitgehold, leeggevreten. Niemand wou het met zoveel woorden zeggen, maar statistieken verraadden dat zo dicht bij een raffinaderij leven je kansen op AIOS vertienvoudigden. Erik miste haar, maar niet meer zo hard als vroeger. De pillen deden hun werk.
Ergens in aan de achterkant van zijn schedel - of zo voelde het toch - begon het zachtjes te piepen. dat wou zeggen dat hij nog vijf minuten had voor zijn zuurstofversterkers uitgeput waren.
Werktuiglijk liep hij naar de kast en viste een nieuwe flacon uit de gezinsverpakking - 5 kleintjes bij tien grote! Een zachte druk op de uitgeholde spier onder zijn rechteroor opende het compartiment, de oude flacon eruit, de nieuwe erin. De unit trilde zachtjes kirrend om aan te geven dat de flacon geaccepteerd was.
Hij wierp de lege flacon in de richting van de recyclage-unit, maar miste. De flacon kwam terecht op een grote stapel andere flacons, flesjes, tubes, doosjes, ... de meeste lang voorbij hun recyclage-moment.
Hij keek weer naar buiten, naar de vlamman bovenop de torenhoge schouwen, naar de ongedefinieerde stoom die hier en daar ontsnapte uit het grote monster dat de zon op zijn huis blokkeerde.En maar goed. Vrienden van Erik - misschien beter "kennissen" - hadden hun huis moeten voorzien van bijzonder dure zonneschermen omdat de combiantie van hogere temperaturen met het door de geo-engineering versterkte zonnestralen letterlijk de bakstenen deden smelten. Niet letterlijk, natuurlijk, maar de combinatie van hoge temperaturen activeerde stoffen die neersloegen op de stenen, die het deden voorkomen alsofde stenen smolten.
Erik's bedrijf had met plezier de schermen geleverd en geplaatst. "Erik's bedrijf". Dat was toch wat zijn baas bleef herhalen. Dat het bedrijf evengoed van hem was. En dat hij ervoor moest zorgen zoals hij voor zijn kinderen die hij niet had moest zorgen. En dat voor kinderen zorgen niet stopte om vijf uur 's avonds.
Erik deed de boekhouding van het bedrijf. Samen met nog zevenenveertig andere boekhouders legden ze de driedubbele boekhouding - één voor de staat, één voor de aandeelhouders, één voor de directie - aan en zorgden ze samen met de juridische departementen voor de juiste stromen naar de juiste boekhouding - weinig naar de eerste, een beetje naar de tweede, al de rest naar de derde.
Zo kwamen de schermen van zijn kennissen uitsluitend in de laatste boekhouding, de diepzwarte.
Na vijftien jaar trouwe dienst had hij de kans gekregen dit huis te kopen, compleet met projectieramen, die desgewenste idyllische taferelen van eilanden die allang door de oceaan waren opgeslokt, op de ramen projecteerden.
Erik zette ze tegenwoordig vaker uit dan aan. De pillen maakten dat het hem toch niet kon schelen, stiekem hoopte hij bijna op AIOS, en bovendien slorpten die projectors - de eerste generatie - onnoemelijk veel energie.
Erik had die dag een dag vrijaf. Zijn broer - die in een unit leefde ter grootte van vier doodskisten, net genoeg ruimte voor een bed met ingebouwde douche - had hem uitgenodigd voor een concert in de voorwijken. Erik kwam niet graag in de voorwijken. De ene helft werd om de vijf zes jaar overstroomd met het toxische slib van de nabij Herald-rivier, de andere helft kreeg elke dag te maken met blauwe neerslag, onder andere van de raffinaderijen - Erik's huis lag langs de juiste kant, windopwaarts. Zijn ademunit zou weer overuren maken, maar hij wou de groep, waar hij in zijn jeugd enorme fan van geweest was, nog één keer zien. Uit nostalgie.
Zander had gebeld dat hij een half uur later kwam, zijn neuro-dokter had een gaatje in zijn drukke agenda gevonden, en Zander's synapsen moesten nodig gespoeld worden.
En dus keek Erik naar buiten.
